Week 10/11: van Chateauroux naar Limoges (8d. - 190 km / nog 500 in Frankrijk)

Ook deze keer zijn we niet aan schoolvakanties gebonden en kunnen we wat langer gaan. De etappes zijn thuis al uitgedacht en de SNCF-app is geïnstalleerd omdat het reizen meestal met de trein zal gebeuren. We vertrekken op dinsdag 7 mei en rijden de eerste dag naar Troyes en lopen ’s avonds nog even de stad in. Als we op de volgende dag een eerste stop willen houden pak ik met de mover van de caravan een dwarsliggend stuk trottoirband mee (aan die kant is de oprit helemaal kapotgereden door vrachtauto’s). Het gevolg is dat de mover tegen het wiel gedrukt wordt, vervolgens doormidden breekt en de caravanband lek steekt. Daarna zit de mover zodanig kort op de ophanging van het wiel  dat de restanten van de mover  niet door mij weg te halen zijn. Bovendien zitten de bouten waarmee de mover is vastgezet zo vast dat ik deze niet loskrijg. Het verwisselen van het wiel lukt nog wel, maar voor het demonteren van de mover bellen we de pechdienst van de autoroute, via de praatpaal die bij de ingang van het benzinestation staat. De monteur begint met te vragen wat hij ziet (hij heeft kennelijk geen verstand van caravans), maar als ik hem uitleg wat er volgens mij moet gebeuren kan hij de mover wel demonteren. Hij laat de truc zien waarbij hij via het ringsleuteldeel, de steeksleutel verlengt en daarmee meer kracht kan zetten (langere hefboom). Na 2,5 uur kunnen we verder. Gelukkig hadden we die dag veel tijd over zodat we om een uur of 4 aankomen op de kleine camping van Crozant. We zijn de enige gasten.

1^e driedaagse (Chateauroux – Velles (17,5 km) – Argenton-sur-Creuse (21,3 km) – Crozant (31,8 km)) – was het een wolf of was het een vos ?

Op donderdag de 10^e gaan we met de auto naar Saint Sebastien, om daar de trein naar Chateauroux te nemen. Nog voor 11 uur beginnen we aan onze eerste wandeldag. Het is wat grijs en koud en af en toe moet het regenpak aan, maar het regent minder dan verwacht. Als we in het bos lopen zien we opeens een dier staan in een zijpad. Is het een wolf ? In eerste instantie hebben we het over een vos, maar door de grijze vacht en de hogere poten denken we toch dat het een wolf geweest zou kunnen zijn (er leven er ongeveer 400 in Frankrijk).

We hebben van tevoren al gebeld of de Refuge Communal in Velles open is,  Als we aan komen lopen is het toch nog zoeken naar de ingang, dus bellen we opnieuw met het gemeentehuis. Meneer Ageorge wordt opgetrommeld en deze geeft ons instructies en de sleutel. Net als op de camping zijn we hier de enige gasten (op 14 bedden). Het blijkt een oude kostschool te zijn waar alles nog in oude staat is, met slaapzalen, kasten, woonkamer etc. Alleen staat er nu ook een koelkast en een kookplaat. We behelpen ons met de aanwezige blikken Ravioli, Cassoulet en Zuurkool. Het is allemaal wat vreemd, maar het werkt wel prima. De volgende ochtend, nadat we brood hebben gehaald bij de boulangerie, kan de sleutel bij het gemeentehuis in de brievenbus worden gedaan.

We wandelen een mooie route naar Argenton-sur-Creuse, waar we een kamer hebben geboekt in Hotel Beausejour. Het is een klein hotel, pal in het centrum van het stadje, met ’s avonds een restaurant annex pizzeria, annex hamburgertent. ’s Morgens kun je er vanaf 7 uur ontbijten.

Op dag 3 vertrekken we om half 9 omdat we deze dag 32 km voor de boeg hebben. Het wordt een zonnige dag, wel koud met ca. 13 graden en veel wind. Het blijkt ook een route met flink wat (zeker 500 m.) stijgen en dalen, dus al met al een hele inspanning. 

In Gargilesse staat het Maison George Sand, een bekende schrijfster en feministe uit de 19e eeuw

Onderweg komen we wandelaars tegen waarbij de bagage wordt gedragen door een ezel. Later horen we dat de ezel inderdaad het smalle en sterk stijgende en dalende pad niet opdurfde, en dat de wandelaars terug moesten. De ezel “bepaalt”. 

We hebben tien uur nodig om in Crozant (bij onze caravan) te komen, en zijn behoorlijk “aan de lat”. Op de camping zijn er gasten bijgekomen, twee Belgische twintigers (Oliver en zijn vriendin) met een tentje. Zij lopen de hele route naar Santiago. Het zijn aardige gasten uit Antwerpen, ze hebben hun baan opgezegd en genieten van alles dat ze onderweg tegenkomen.

Dag 4 (Crozant naar La Souterraine, 24,5 km)

Na een kilometer of wat is de stijfheid van de inspanning van de vorige dag gelukkig verdwenen. Het is mooi weer en de route naar La Souterraine is prachtig. 

Na een rustpauze merkt Ineke dat ze haar pet kwijt is. Als we een km of 6 verder zijn stopt er opeens een rood autootje naast ons met daarin de vrouw die we waren tegengekomen met haar hond. Of deze pet misschien van ons was ? Aan het eind van de dag nemen we de trein (10 min.) naar Saint Sebastien. Als we nog tijd hebben voor een kopje koffie komen Oliver en zijn vriendin ook binnenstappen. We gaan met de auto terug naar de camping. De volgende dag gaan we verkassen naar camping Le Beaufort in St. Leonard-de-Noblat.

2^e driedaagse (naar Benevent l’Abbaye 21,5km, Les Billanges 28,9 km en St. Leonard-de-Noblat 22,1 km)

Als eerste gaan we met de auto naar La Souterraine. 

De eerste overnachting is 2 dagen eerder al besproken, aan de telefoon wordt al duidelijk dat het Britten zijn die de refuge runnen. We vertrekken tegen 11 uur uit La Souterraine en komen rond vier uur aan. Mevrouw komt ons achterop rijden om de deur open te doen omdat andere gasten al eerder zijn aangekomen. We zijn nu met 8 man (3x Frans, 3x Belg en 2x Nederlander). Deze refuge biedt ook avondeten en ontbijt (€ 35 p.p). Het blijkt dat er een grote pan klaar staat met een soort chili con carne, maar dan zonder vlees. De rijst of couscous moet je nog zelf bereiden en voor het ontbijt van de volgende dag staat er ook het nodige klaar. Wij hebben de bovenverdieping voor onszelf, alleen wordt er kennelijk verwacht dat je eigen lakens meeneemt want er ligt alleen een onderlaken op het matras. Een zoektocht in de kasten levert echter nog wat dekbedhoezen op dus die hebben we er zelf maar bijgepakt. De Belgen hebben niet genoeg aan de chili(soep) en halen zelf bij de slager nog spek om die met eieren te bakken. Het Franse echtpaar is ook niet erg tevreden over de maaltijd (zie later).

De overnachting voor dag 2 is ook gereserveerd. Het Franse stel gaat daar ook heen. ’s Avonds komen we hen dus weer tegen in de refuge (Chez Francoise). In Benevent waren ze nog wat stug maar in Les Billanges hebben we een poosje zitten kletsen. Ze geven ook nog maar eens aan hoe het wel hoort in een refuge waar je ook voor je eten betaalt ten opzichte van de “soup des haricots” in Benevent.

Francoise is een bijzonder type, kunstzinnig gezien de inrichting van het huis, maar het komt allemaal nogal rommelig over. Ze heeft wel in de gaten dat we geen lakens of slaapzak bij ons hebben en belooft ernaar op zoek te gaan. Inderdaad komt ze later terug met een lakenpakket. We wachten tot het tijd is om te eten. Opeens horen we het geluid van een accordeon. Het blijkt Francoise te zijn die op deze manier haar gasten laat weten dat ze aan tafel kunnen.  Dit keer eten we samen (5 Fransen en 3 Nederlanders) en dat is zeker gezellig. De houtkachel wordt aangestoken en Francoise zet een 5ltr pak rode wijn klaar. De andere Nederlander is Jan uit Helmond, een gepensioneerde pastoraal medewerker, die ook 2 keer in in Zuid-Ameika (Chili) heeft gewerkt, tijdens het regime Pinochet (vanaf 1974) en ook nog vanaf 1988. Hij (is wel getrouwd maar) gaat elk jaar een maand wandelen en heeft al heel wat kilometers in de benen (camino’s in Spanje, Portugal en nu in Frankrijk). Francoise brengt nog een pannekoek als toetje en sluit de maaltijd af met een stempel in je paspoort (daarna kun je betalen) en een lied waarbij ze zichzelf begeleidt op de accordeon. Iedereen gaat op tijd naar bed.

Op dag 3 zijn de vroege lopers al om half zeven opgestaan zodat ze om half acht kunnen vertrekken. Wij zijn wat later maar vertrekken om 8:15 naar St. Leonard-de-Noblat, waar de caravan staat. Het is nog steeds stralend weer. 

In St. Leonard de Noblat is de kerk aan Leonard de Noblat gewijd. Volgens de overlevering is hij de beschermheilige van de gevangenen Het is de laatste dagen iets warmer, met minder wind.

Dag 8

Dit keer vertrekken we om 8:15 vanaf de camping. 

Het weer is omgeslagen, de eerste 3 uur is het bewolkt, maar nog wel droog. Vanaf een uur of 11 begint het zachtjes te regenen, we eten onze broodjes in de overkapte ingang van de kerk. In de Cathedrale St Etienne komen we Jan nog weer tegen, die in het klooster gaat overnachten, maar pas vanaf 4 uur terecht kan. In de kerk komt een vrijwilliger op ons af met de vraag of we een stempel in ons pelgrimpaspoort willen, aan het eind beveelt hij de collectebus voorin de kerk nog even aan, maar geef hem eens ongelijk. De SNCF-app had al aangegeven dat er een snelle verbinding (32 min) is naar La Souterraine om 15:03. Vanaf daar is het nog een uurtje rijden terug naar de camping..

De regen op de laatste dag kan de pret niet drukken want we hebben Limoges gehaald !